Sen İçimde Kal Ey Sevdiğim

Ben sana yazılar yazarım, şiirler

okurum, “yorgun iş dönüşlerine” bırakırım tüm kasvetimi ve her gece ölmeden

kusarım sensizliği…
Gözlerim taşırken gamı, rızk denen bu yükü de unuturum,

saçı sakala bağlar yatarım, sen yeter ki ruhumda kal!

Sen hülyalarımda

kal! Orada daha kutsal ve daha yücesin!
Bilirim! Orada daha huzur verici ve

sevgini esirgemezsin.
Sen rüyalarımda kal!
Elini tutarım, gözüne bakarım,

saçlarını tararım rüzgârda!
Sen hep içimde kal yasak

aşkım!
Ağlarım,
Söylerim hem şarkımızı, sonra dualarım vardır peşi sıra,

mübarek akşamlarda dillendiririm!
Sen içimde kal ey sevdiğim!
Ben sana

yazılar yazarım, şiirler okurum, “yorgun iş dönüşlerine” bırakırım tüm kasvetimi

ve her gece ölmeden kusarım sensizliği…
Gözlerim taşırken gamı, rızk denen bu

yükü de unuturum, saçı sakala bağlar yatarım, sen yeter ki ruhumda

kal!

Zannımca bu aşk efsanem olacak benim! Her defasında ulaşmak

istediğim ama tutamadığım bir ağaç dalı. Görmek istediğim sonsuzluk, bulmak

istediğim mutluluk, sevgilerin en yücesini yüklediğim sen;
Zannımca bu aşk

sonum olacak benim!

Rubai’den de girdim, Mesneviden de, Kürdili Hicaz da

yetmedi, Uşşak makamı da kurtarmadı bu ruh halini… Anlatmaya değer bulamadım

hiçbir nağmeyi, anlamaya değer gelmedi hiç biri…

Arayıp bulması gereken

bir adresi var gönlümün! Biliyorum çiçeğim, hiç bulamayacak seni! Hep soracak,

isteyecek, koklayacak ve arayacak ama hiç bulamayacak.
Gözlerim tütecek

gözlerinde, ellerinin hasretiyle, yokluğa deyecek ellerim, sesinin titreşimini

ararken kulaklarım, bir kurt kadar keskin olacak ve kesif bir yorgunlukla

düşecekler omzuma… Acıdır, ızdıraptır, yazıktır ki ne ellerini bulacak ellerim,

ne gözlerini gözlerim ve ne de sesini işitecek kulaklarım…

Şimdi bu

geceden sonra, yani bir sonraki geceye eş düşen karanlıkta ve onu takip eden

sonraki ayrılık zamanında, ya da sonrasında…
Şimdi bu gündüzden sonra, yani

bir sonraki gündüze eş düşen aydınlıkta ve onu takip eden sonraki ayrılık

zamanında, ya da sonrasında…
Şimdi bu düşündüğüm “sen”den sonra, yani bir

sonraki düşünceme eş düşen paragrafta ve onu takip eden ayrılık cümlesinde, ya

da sonrasında…
Şimdi bu yaşamdan sonra, yani bir sonraki yaşama eş düşen

zamanda ve onu takip eden sonraki ayrılık zamanında, ya da

sonrasında,
Kulakların çınlarsa sevdiğim, bil ki adını anıyorum ve seni

söylüyorum her daim!

Sen içimde kal ey sevdiğim!
Ben sana yazılar

yazarım, şiirler okurum, “yorgun iş dönüşlerine” bırakırım tüm kasvetimi ve her

gece ölmeden kusarım sensizliği…
Gözlerim taşırken gamı, rızk denen bu yükü

de unuturum, saçı sakala bağlar yatarım, sen yeter ki ruhumda kal!

Mahur

akşamlardan da yazdım, denemelerden de, manzum da yetmedi, serbest nazım da

kurtarmadı beni, yazıya dökmeye başaramadım hiçbir zaman seni! Seni tercüme

edemedi lisanıma hiçbir kelime!
Sonunda olması gereken bir sahibi var

gönlümün! Biliyorum sevdiğim, hiç olmayacaksın sen! Hep soracak, isteyecek,

koklayacak ve arayacak ama hiç bulamayacak.

Sen içimde kal ey

sevdiğim!